De goede kant op

Woensdag middag verlieten we het ziekenhuis tamelijk bezorgd, omdat we vlak voor vertrek hoorden dat Peters MRSA-test positief was. We wisten niet zoveel over deze bacterie, maar de hygiëne-regels die het personeel opeens moest volgen met Peter maakten ons wel een beetje ongerust. We werden vanmorgen gelukkig gerustgesteld met de mededeling dat dit waarschijnlijk geen enkel effect op Peter of anderen zal hebben. Voorlopig ziet het er naar uit dat hij alleen maar een drager van MRSA is--net zoals 30% van de bevolking--zonder symptomen van een infectie te hebben. Bezoekers moeten gewoon hun handen wassen als ze langskomen, maar verder zijn ons geen beperkingen opgelegd (al moeten dokters en verpleegsters wel schorten en handschoenen dragen als ze met Peter werken; dat hoefde eerst niet).

We hebben vandaag ook met één van de cardiologen gesproken. Zij zei dat Peter snel vooruitgang boekte. Ze zei: "Met Peter gaat het deze week echt de goede kant op." Zijn hartslag wordt wat normaler en zijn bloeddruk steeg gestaag naar 65/45 vandaag. Ze verminderen ook zijn medicijnen, waaronder de morfine die hij krijgt. De morfine is misschien wel het moeilijkste, omdat dat verslavend is. Peter krijg nu ook meer echt eten (Betsy's melk) door een sonde in zijn neus en als de huidige zak met vloeibare voedstoffen op is (die hij via een poort in zijn bloed krijgt), komt er geen nieuwe voor in de plaats. Men heeft ook de hoeveelheden stikstofmonoxide en zuurstof die hij via zijn beadming krijgt verminderd, en zijn drains produceren steeds minder vocht. De artsen hopen dat de drain-slangetjes er snel uit kunnen komen en dat Peter ook binnenkort geen beademing meer nodig heeft. Ze durven nog geen precieze voorspellingen te doen, maar men zegt dat het ongeveer nog 7 dagen zal uren voor Peter de intensive care mag verlaten. Dan mag hij naar de gewone kinderafdeling. Als hij eenmaal daar is, kan Peter binnen de week thuis zijn.

Tijdens de lunch lazen we Psalm 112 en ook al had het niets specifiek met onze situatie (ziek kind in het ziekenhuis) te maken, werd ik toch gesterkt bij het lezen van de troost die gelovigen aangeboden wordt. Wat wordt een gelovige beloofd? "Hij zal in eeuwigheid niet wankelen (...) Hij zal voor geen kwaad gerucht vrezen, zijn hart is standvastig, hij vertrouwt op de HEERE." We verlieten het ziekenhuis een stuk opgeluchter dan gisteren.