Gesnurk

Sorry dat iedereen heeft moeten wachten, maar ik was gisterenavond te moe. En dat terwijl we toch de beste voornemens hadden gisteren. Om te beginnen dachten we slim te zijn en eens vroeg in het ziekenhuis te zijn (nou ja, het was in ieder geval voor 11 uur!) in de hoop dan wat meer tijd met Peter te kunnen doorbrengen. Maar dan is er altijd nog de Wet van Murphy. De dokter had 's morgens vroeg het verband op zijn wond ververst en ze hadden hem flink wat narcotica moeten geven zodat hij niet zou bewegen. En dus lag Peter op apegapen toen we aankwamen. Nadat we een half uurtje naar een volledige stonede baby hebben staan kijken, hebben we de aftocht maar geblazen en zijn we gaan lunchen.

De verplegers vertelden ons dat ze nog steeds bezig zijn met dat vocht. Hij plast wel flink, maar ze willen toch dat hij nog meer produceert. Op zaterdag was de ECMO-machine tot 40% teruggedraaid en tegelijkertijd hebben ze de druk in zijn beademing verhoogd, in de hoop dat dit de longen wat meer kracht zou geven om het overtollige vocht eruit te persen. Zijn dosis plaspillen is gisteren ook flink verhoogd. Grappig genoeg is Peter begonnen te snurken en dat is een goed teken. Het betekent dat er ruimte is ontstaan tussen de beademingsslang en zijn luchtpijp, waaruit men concludeert dat hij toch vocht begint te verliezen (ondanks wat de machines meten aan zijn urine etc.). Hij ligt ook bellen te blazen: nog meer vocht dat zijn lichaam verlaat.

Vandaag (zondag) zijn we eerst 's morgens naar de kerk gegaan en toen naar het ziekenhuis. De ECMO-machine was nog verder verlaagd naar 30%. Eén van de verplegers vertelde ons dat de artsen een voorzichtig plan op tafel hebben gelegd: op maandag wil men de ECMO naar 20% terugbrengen, dan 's nachts naar 10% (maandag op dinsdag) en dan dinsdagochtend vroeg een flinke evaluatie. Als zijn bloeddruk enz. dan goed blijkt willen ze hem toch van de ECMO halen. Dat betekent niet dat ze het vochtprobleem niet heel aggressief blijven aanpakken, maar men redeneert nu dat hij het ondanks het vocht toch goed doet. Uiteindelijk kunnen ze proberen dat probleem aan te pakken met alleen de beademing. De ECMO is een zegen en een vloek tegelijkertijd: hij geeft het lichaam weliswaar de nodige rust, maar er kleven ook een flink aantal risico's aan, waaronder het feit dat de patiënt meer moeilijkheden heeft om vocht kwijt te raken.

Tijdens ons bezoek vandaag was Peter wel erg slaperig. Toen we aankwamen lag hij in een diepe slaap. De verplegers vertelden ons dat zijn morfine nu niet meer periodiek maar constant (gedruppeld) krijgt, hetgeen hem minder actief maakt. Dus gingen we eerst maar weer lunchen. Na de lunch was Peter klaarwakker en opnieuw heel erg geïnteresserd in zijn mobiel. Hij keek ons ook heel intens aan en leek in het algemeen erg blij om wakker te zijn. Na ongeveer 20 minuten vroegen we hoe lang we hem wakker moesten houden en één van de verplegers (Andy) zei dat hij juist op het punt stond hem weer een slaapmiddel te geven, omdat Peter zich weer te veel begon te vermoeien. Betsy stelde voor dat we hem gewoon maar met rust zouden laten en dat hij wellicht vanzelf wel weer in slaap zou sukkelen, zonder hulp van medicijnen. Ze bleek gelijk te hebben: binnen vijf minuten lag hij weer te slapen.

Al met al, ondanks het feit dat we maar weinig tijd met Peter hebben doorgebracht zijn we toch blij. Het was dan wel niet veel tijd, maar wel van hoge kwaliteit en het lijkt er toch op dat er wat hoop gloort aan de horizon.